میم. ر

چشم‌هایی که تورو میبینن،‌
چشم‌هایی که‌
صدای زوزه‌های گرگ‌هاش‌
تورو به‌درون خودشون میکشن…‌‌
‌
و آسمونی که بی تو،‌
قشنگ‌تر از آسمونه.‌‌

یه روز که داشتم از دانشگاه برمیگشتم، این کوچولو رو اینجا دیدم! یه محوطه سرسبز هست بین راهم که همینجوری افتاده و پر از آشغاله… هر روز یا کلی سگ ولگرد توش میچرخن یا کلاغهاش بهت زل میزنن. ولی اینبار فرق داشت، یه خرگوش بامزه نگاهمو به خودش جلب کرد.‌
داشتم به این فکر میکردم که واقعا ما آدما حقانیت اینو داریم که محل زندگیشونو بکنیم سطل زباله خودمون؟ چی میشه فکر میکنیم تنها صاحبای این دنیا ماییم…‌ آها، برگردم به حرفی که چند روز پیش شنیدم وقتی نگران حیوونا بودم؛ هرکسی نگران هم‌نوع خودشه و حیوونام نگران حیوونا… ‌

آفتاب دل خفته آراما،
ز جهان دمی برکن‌؛‌
‌
گر غروبت به دم رسیدا،
ز صحرا جانی برکن؛‌‌
‌
گر جانی به سر رسیدا،
صد آه و صد ناله برکن…

وقتی حالت نامفهوم باشه،‌
گوش میدی و کل خوشی‌هایی که با هم داشتین میاد توی ذهنت‌
و دلت تنگ میشه!‌
برای اونی که احمقانه برات مهم بود،‌
برای اونی که احمقانه باورش داشتی…‌
‌
ما کلماتو باور داریم که میفهمیمشون؛‌
وقتی کلمات از باور بیوفتن، نامفهومن.‌
نامفهومی هم با نامفهومی آروم میشه! نه؟

اینجا کافه کتاب مارلیکه، یکی از معروف ترین جاهایی که میتونین توی یزد پیدا کنین.
برای من، این مارلیک کوچولوی داستان ما با این رنگ‌های رنگین‌کمونیش، شروع کرد دنیامو رنگین‌کمونی کردن.‌